Delaney Joseph Kroniki Wardstone 03 Tajemnica Starego Mistrza

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Byłem bardzo rozczarowany, pozostając w domu -rozpaczliwie chciałem się dowiedzieć, co u
Alice. Ale nie miałem wyboru, a Meg, mimo jej herbatki, rzeczy�wiście wymagała dozoru.
Stracharz szczególnie oba�wiał się, że mogłaby wyjść z domu i gdzieś zabłądzić. Musiałem
zatem pilnować, by drzwi frontowe i tylne pozostawały zamknięte. Okazało się jednak, że
zrobi�ła coś zupełnie nieoczekiwanego...
Póznym popołudniem siedziałem w gabinecie stra-charza, zapisując lekcje w notatniku. Co
jakiś kwa�drans sprawdzałem, co z Meg. Zazwyczaj zastawałem ją drzemiącą przy kominku
albo szykującą jarzyny na kolację. Tym razem jednak, gdy zajrzałem do kuchni, odkryłem, że
jej nie ma.
Najpierw, na wszelki wypadek, pobiegłem do drzwi. Okazały się jednak zamknięte.
Sprawdziwszy w salo�nie ruszyłem na górę. Sądziłem, że wróciła do siebie,
102
103
gdy jednak, zapukawszy i nie usłyszawszy odpowie dzi, nacisnąłem klamkę, pokój okazał się
pusty.
Im wyżej się wspinałem, tym większe czułem obawy Kiedy strych także okazał się pusty,
zacząłem wpad^ w panikę. Odetchnąłem jednak głęboko. Myśl, rzekłem do siebie. Gdzie
jeszcze mogła podziać się Meg?
Istniało jeszcze tylko jedno miejsce: schody wiodące do piwnicy. Nie wydawało się zbyt
prawdopodobne bo stracharz wspominał, że sama myśl o schodach budzi u Meg lęk. Najpierw
sprawdziłem w gabinecie. Wdrapałem się na stołek i sięgnąłem na górną półkę, W żaden
sposób nie zdołałaby zabrać klucza bez mo�jej wiedzy, ale wolałem to potwierdzić. Nadal
tam le�żał. Z westchnieniem ulgi zapaliłem świecę i ruszy�łem na dół.
Usłyszałem bramę na długo przedtem, nim do niej dotarłem. Dzwięczała głośno i ów brzęk
wstrząsał ca�łym domem. Gdyby nie to, iż spodziewałem się zastać tam Meg, uznałbym, że
coś uwolniło się z piwnicy i próbuje wyjść na górę.
Ale istotnie to była Meg. Zciskała mocno pręty, po jej twarzy płynęły strumienie łez. W
blasku świecy uj�rzałem, jak szarpie bramę. Robiła to z mocą najlepiej świadczącą o tym, że
wciąż jest bardzo silna.
Chodz, Meg - rzekłem łagodnie. - Wracajmy na górę- Zimno tu i ciągnie. Jeśli nie będziesz
uważać, zaziębisz się.
Ale na dole ktoś jest, Billy. Ktoś potrzebuje po�mocy-
_ Tam nie ma nikogo - rzekłem świadom, iż kła�mię. Na dole w jamie tkwiła uwięziona jej
siostra, parcia, dzika lamia. Czyżby Meg zaczynała sobie przypominać?
- Ale ja jestem pewna, Billy. Nie pamiętam jej imie�nia, ale jest tam i mnie potrzebuje.
Proszę, otwórz bramę i pomóż mi. Pozwól mi zejść na dół. A może pójdziesz ze mną i
poświecisz?
- Nie mogę, Meg. Bo widzisz, nie mam klucza do tej bramy. Chodz, proszę, wracajmy
do kuchni...
- Czy John będzie wiedział, gdzie jest klucz?
- Pewnie tak. Może go spytamy, kiedy wróci?
- Tak, Billy, to świetny pomysł. Zróbmy tak!
Meg uśmiechnęła się do mnie przez łzy i ruszyła na górę. Zaprowadziłem ją do kuchni i
posadziłem w fo�telu przy ogniu.
- Posiedz tu i rozgrzej się, Meg, ja zrobię ci jeszcze herbaty. Przyda ci się po tych
zimnych, wilgotnych schodach.
104
105
Meg wypiła już swoją dzienną dawkę i nie chciaW ryzykować, toteż nalałem zaledwie
odrobinę miksty ry i zmieszałem z gorącą wodą. Podziękowała i szybko opróżniła filiżankę.
Nim stracharz wróci} smacznie zasnęła.
Kiedy opowiedziałem mu, co się stało, pokręci} głową.
- To mi się nie podoba, chłopcze. Od tej pory bę. dziesz podawał jej rano trzy czwarte
cala. Nie chcę te�go robić, ale nie mam wyboru.
Sprawiał wrażenie szczerze przygnębionego; rzad�ko widywałem go w takim nastroju. Lecz
wkrótce od�kryłem, że nie chodzi jedynie o Meg.
- Doszły do mnie złe wieści, chłopcze - rzekł, opa�dając ciężko na krzesło przy
kominku. - Emily Burns zmarła. Od ponad miesiąca leży w zimnym grobie.
Nie wiedziałem, co rzec. Minęły długie lata, odkąd był z Emily. Od tego czasu jego kobietą
była Meg. Czemu tak się zasmucił?
- Przykro mi - rzekłem niezręcznie.
- Ale nawet nie w połowie tak jak mnie - odrzekł szorstko stracharz. - To była dobra
kobieta. Miała ciężkie życie, ale zawsze starała się, jak mogła. Teraz, kiedy odeszła, świat
będzie gorszym miejscem. Kiedy
0� dobrego umiera, czasami uwalnia dotąd skrępo�wane zło!
Chciałem go spytać, co miały znaczyć owe tajemni�cze słowa, w tym momencie jednak Meg
poruszyła się j otworzyła oczy, toteż umilkliśmy. Więcej nie wspo�mniał o Emily.
***
Po śniadaniu ósmego dnia stracharz odsunął ta�lerz, pogratulował Meg świetnego posiłku i
odwrócił się do mnie.
- No, chłopcze, sądzę, że już czas, żebyś poszedł sprawdzić, co słychać u dziewczyny.
Myślisz, że tra�fisz tam sam?
Przytaknąłem, starając się nie uśmiechać zbyt sze�roko i po dziesięciu minutach
maszerowałem już w dół parowu w stronę zbocza pod otwartym niebem. Kierowałem się na
północ od Adlington, na Farmę Przy Moczarach, gdzie mieszkała Alice.
Kiedy stracharz postanowił wyruszyć do zimowego domu, zakładałem, że pogoda wkrótce się
zmieni, listotnie, robiło się coraz zimniej. Tego dnia jednak jakby się poprawiła. Choć ranek
był zimny i mrozny, na niebie świeciło słońce, powietrze było czyste i wi-
106
107
PASKUDNY TYP
działem wszystko w promieniu wielu mil. Takieg0 ranka człowiek cieszy się, że żyje.
Alice musiała zobaczyć, jak schodzę ze wzgórza, ł^ wyszła na podwórze i ruszyła mi na
spotkanie. Tu^ obok farmy rósł niewielki lasek; czekała tam na mnie w cieniu drzew. Minę
miała nietęgą i jeszcze nim się odezwała, pojąłem, że nie jest szczęśliwa w swym no-wym
domu.
- To niesprawiedliwe, Tom. Stary Gregory nie mógł mi znalezć gorszego miejsca.
Mieszkanie u Hurstów to nie bajka.
- Naprawdę jest aż tak zle, Alice? - spytałem.
- Lepiej by mi było w Pendle, a to wiele znaczy.
W Pendle mieszkała niemal cała rodzina czarow�nic, z której wywodziła się Alice. Alice
nienawidziła tego miejsca, bo bardzo zleją tam traktowali.
- Są dla ciebie okrutni? - spytałem niespokojnie. Pokręciła głową.
- Jak dotąd nikt mnie nie tknął, ale też prawie się do mnie nie odzywają. I szybko
zgadłam, czemu są ta�cy smutni i milczący. To przez ich syna, tego Morga�na, o którego
pytał stary Gregory. To złośnik i okrut-nik, paskudny typ. Co za syn uderzyłby własnego ojca
i wrzaskiem doprowadził matkę do łez? Nie mówi do nich nawet mamo i tato, najlepsze, co
od niego słyszą, t0 stary i stara. Boją się go, o tak. I okłamali starego Gregory 'ego, bo
Morgan często ich odwiedza, a oni ;iriiertelnie się boją owych wizyt. Mnie to nie dotyczy, ale
nie wiem, jak długo tu wytrzymam. Jeśli będzie trzeba, załatwię go w taki czy inny sposób.
_ Na razie nic nie rób - uprzedziłem. - Daj mi po-m0wić ze stracharzem.
_ Nie sądzę, by pospieszył mi z pomocą. Myślę, że stary Gregory zrobił to specjalnie. Ten ich
syn jest ta�ki jak on, nosi płaszcz z kapturem i laskę. Pewnie ka�zał mu mieć na mnie oko.
- On nie jest stracharzem, Alice.
- A kim innym?
- To jeden z nieudanych uczniów stracharza. Nie są przyjaciółmi. Pamiętasz tamten
wieczór w Chipen-den, kiedy przyniosłem list i mój mistrz wpadł w złość? Nie miałem ci
okazji powiedzieć, ale ten list napisał Morgan. Groził stracharzowi. Mówił, że mój mistrz ma
coś, co należy do niego.
- To naprawdę paskudny typ - powtórzyła Alice. -Nie tylko odwiedza dom, lecz
czasami nocami schodzi ze wzgórza nad jezioro. Obserwowałam go wczoraj. Staje na samym
brzegu i wpatruje się w wodę. Cza-
108
109
sem porusza ustami, jakby z kimś rozmawiał. Jbg( siostra utonęła w tym jeziorze, prawda?
Pewnie roz. mawia z jej duchem. Nie zdziwiłabym się, gdyby sa^ ją utopił! [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Podstrony