[ Pobierz całość w formacie PDF ]
niemo\liwych do wypowiedzenia znaczeń jest kolebką duszy i
wszystkich naszych pojęć. To nie ucieczka, ale powrót do
naszych początków.
FORMA ZAOTNIKA
Mijające godziny mogą być powodem rozpaczy albo drabiną do
nieba. Garstka czasu, który nam dano, przesypuje się między
palcami, nim zdołamy coś z niej uformować. Przed naszymi
oczyma mę\czyzna w sile wieku i młoda dziewczyna, wiosenne
kwiaty i sława odchodzą w zapomnienie. Są jednak godziny,
które znikają bezpowrotnie i godziny, które łączą się z
wiecznością. Modlitwa to forma złotnika, w której odlewamy
czas, nadając mu kształt wieczności. Człowiek przekazuje
Bogu swój czas w tajemnicy pojedynczych słów. Namaszczone
modlitwą myśli i czyny nie pogrą\ają się w nicości, lecz łączą
siÄ™ z bezkresnÄ… wiedzÄ… wszechogarniajÄ…cego Boga. Poddajemy
nasze myśli Bogu obdarzającemu nas łańcuchem dni, z których
składa się nasze \ycie.
SZABAT
ZIARNO WIECZNOZCI
Kto pragnie zrozumieć świętość szabatu, musi wpierw
odsunąć na bok bezbo\ność hałaśliwego handlu i wyprząc
się z codziennego kieratu obowiązków. Musi zostawić za
sobą skrzekliwość i kakofonię kolejnych dni, gorączkową
i zajadłą chciwość oraz zdradę i sprzeniewierzanie się
sobie. Musi rozstać się z pracą fizyczną i zrozumieć, \e
świat został ju\ stworzony i doskonale da sobie radę bez
pomocy człowieka.
Sześć dni w tygodniu zmagamy się ze światem,
czyniÄ…c sobie ziemiÄ™ poddanÄ…; w szabat troszczymy siÄ™ o
ziarno wieczności posiane w naszych sercach. Zwiatu
oddaliśmy nasze ręce, lecz dusza nale\y do Kogoś
Innego.
Sześć dni w tygodniu staramy się zapanować nad
światem, siódmego dnia staramy się zapanować nad swoim
ja".
WOLNOZ
Wydzielić jeden dzień tygodnia na wolność, dzień, w
którym nie będziemy korzystać z narzędzi, które tak
łatwo zmieniają się w orę\ zniszczenia, dzień
przebywania z sa-
mym sobą, dzień oderwania się od tego, co wulgarne, dzień
swobody od zewnętrznych zobowiązań, dzień, w którym
przestajemy czcić bo\ki cywilizacji, dzień zawieszenia broni w
rywalizacji ekonomicznej z innymi ludzmi oraz walki z siłami
natury. Czy jest coś, co niesie z sobą większą nadzieję na
postęp ludzkości ni\ szabat?
POKÓJ
Siódmy dzień tygodnia to dzień zawieszenia broni w okrutnej
walce człowieka o przetrwanie, czas, kiedy odsuwamy na bok
wszystkie konflikty osobiste i społeczne. To czas pokoju
między ludzmi, między człowiekiem a przyrodą, pokoju w
człowieku. Dzień, w którym obracanie pieniędzmi jest
świętokradztwem, w którym człowiek uroczyście potwierdza
swą niezale\ność od tego, co jest największym bo\kiem świata.
Siódmy dzień tygodnia to exodus od napięć i stresów,
wyzwolenie człowieka z jego poni\enia, ustanowienie go
władcą doczesnego świata.
WYSPA SPOKOJU
Na burzliwym oceanie czasu i udręki odnalezć mo\na wyspy
spokoju, gdzie człowiek mo\e wpłynąć do portu i odzyskać
własną godność.
Taką wyspą jest siódmy dzień tygodnia, szabat, dzień
oderwania się od rzeczy, narzędzi i codziennych spraw, dzień
przylgnięcia do ducha.
ARCHITEKTURA CZASU
Rytuał \ydowski mo\na przedstawić jako architekturę czasu,
czyli umiejętność kształtowania czasu w sposób znaczący.
Większość wymogów judaizmu szabat, święta nowiu i inne
święta, rok szabatowy i rok jubileuszowy uzale\nionych jest
od konkretnej pory dnia lub roku. I tak na przykład wieczór,
poranek i popołudnie przynoszą ze sobą wezwanie do
modlitwy. Podstawowa treść naszej wiary te\ posiada swoje
czasowe odniesienia: dzień ucieczki z Egiptu oraz dzień, w
którym Izrael stanął na Synaju. Tak\e nasza nadzieja mesjańska
jest oczekiwaniem konkretnego dnia, kresu wszystkich dni.
ZWITOZ UKRYTA W CZASIE
Szabat to świętowanie czasu, nie przestrzeni. Sześć dni w
tygodniu podlegamy tyranii rzeczy umiejscowionych w
przestrzeni. W szabat staramy się odnalezć harmonię ze
ś w i ę t o ś c i ą u k r y t ą w c z a s i e. To dzień, w którym
jesteśmy wezwani, by mieć udział w wieczności obecnej w
czasie, by skupić się nie na owocach stworzenia, lecz na cudzie
stworzenia; nie na stworzonym świecie, lecz na stworzeniu
świata.
WSPANIAAA KATEDRA
Judaizm uczy nas przywiązania do świętości w czasie,
przywiązania do świętych wydarzeń; pokazuje jak starać się
uświęcać sanktuaria wyłaniające się z czasu z upływem
kolejnych dni roku. Dni szabatu to nasze świątynie.
Najświętszej zaś ze świętych nie byli w stanie zniszczyć
ani Rzymianie, ani Niemcy i nie zniszczy jej tak Å‚atwo nawet
odejście od wiary przodków. Tą świątynią jest Jom Kippur
Dzień Pojednania.
PAAAC WZNOSZONY W CZASIE [ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl fopke.keep.pl
niemo\liwych do wypowiedzenia znaczeń jest kolebką duszy i
wszystkich naszych pojęć. To nie ucieczka, ale powrót do
naszych początków.
FORMA ZAOTNIKA
Mijające godziny mogą być powodem rozpaczy albo drabiną do
nieba. Garstka czasu, który nam dano, przesypuje się między
palcami, nim zdołamy coś z niej uformować. Przed naszymi
oczyma mę\czyzna w sile wieku i młoda dziewczyna, wiosenne
kwiaty i sława odchodzą w zapomnienie. Są jednak godziny,
które znikają bezpowrotnie i godziny, które łączą się z
wiecznością. Modlitwa to forma złotnika, w której odlewamy
czas, nadając mu kształt wieczności. Człowiek przekazuje
Bogu swój czas w tajemnicy pojedynczych słów. Namaszczone
modlitwą myśli i czyny nie pogrą\ają się w nicości, lecz łączą
siÄ™ z bezkresnÄ… wiedzÄ… wszechogarniajÄ…cego Boga. Poddajemy
nasze myśli Bogu obdarzającemu nas łańcuchem dni, z których
składa się nasze \ycie.
SZABAT
ZIARNO WIECZNOZCI
Kto pragnie zrozumieć świętość szabatu, musi wpierw
odsunąć na bok bezbo\ność hałaśliwego handlu i wyprząc
się z codziennego kieratu obowiązków. Musi zostawić za
sobą skrzekliwość i kakofonię kolejnych dni, gorączkową
i zajadłą chciwość oraz zdradę i sprzeniewierzanie się
sobie. Musi rozstać się z pracą fizyczną i zrozumieć, \e
świat został ju\ stworzony i doskonale da sobie radę bez
pomocy człowieka.
Sześć dni w tygodniu zmagamy się ze światem,
czyniÄ…c sobie ziemiÄ™ poddanÄ…; w szabat troszczymy siÄ™ o
ziarno wieczności posiane w naszych sercach. Zwiatu
oddaliśmy nasze ręce, lecz dusza nale\y do Kogoś
Innego.
Sześć dni w tygodniu staramy się zapanować nad
światem, siódmego dnia staramy się zapanować nad swoim
ja".
WOLNOZ
Wydzielić jeden dzień tygodnia na wolność, dzień, w
którym nie będziemy korzystać z narzędzi, które tak
łatwo zmieniają się w orę\ zniszczenia, dzień
przebywania z sa-
mym sobą, dzień oderwania się od tego, co wulgarne, dzień
swobody od zewnętrznych zobowiązań, dzień, w którym
przestajemy czcić bo\ki cywilizacji, dzień zawieszenia broni w
rywalizacji ekonomicznej z innymi ludzmi oraz walki z siłami
natury. Czy jest coś, co niesie z sobą większą nadzieję na
postęp ludzkości ni\ szabat?
POKÓJ
Siódmy dzień tygodnia to dzień zawieszenia broni w okrutnej
walce człowieka o przetrwanie, czas, kiedy odsuwamy na bok
wszystkie konflikty osobiste i społeczne. To czas pokoju
między ludzmi, między człowiekiem a przyrodą, pokoju w
człowieku. Dzień, w którym obracanie pieniędzmi jest
świętokradztwem, w którym człowiek uroczyście potwierdza
swą niezale\ność od tego, co jest największym bo\kiem świata.
Siódmy dzień tygodnia to exodus od napięć i stresów,
wyzwolenie człowieka z jego poni\enia, ustanowienie go
władcą doczesnego świata.
WYSPA SPOKOJU
Na burzliwym oceanie czasu i udręki odnalezć mo\na wyspy
spokoju, gdzie człowiek mo\e wpłynąć do portu i odzyskać
własną godność.
Taką wyspą jest siódmy dzień tygodnia, szabat, dzień
oderwania się od rzeczy, narzędzi i codziennych spraw, dzień
przylgnięcia do ducha.
ARCHITEKTURA CZASU
Rytuał \ydowski mo\na przedstawić jako architekturę czasu,
czyli umiejętność kształtowania czasu w sposób znaczący.
Większość wymogów judaizmu szabat, święta nowiu i inne
święta, rok szabatowy i rok jubileuszowy uzale\nionych jest
od konkretnej pory dnia lub roku. I tak na przykład wieczór,
poranek i popołudnie przynoszą ze sobą wezwanie do
modlitwy. Podstawowa treść naszej wiary te\ posiada swoje
czasowe odniesienia: dzień ucieczki z Egiptu oraz dzień, w
którym Izrael stanął na Synaju. Tak\e nasza nadzieja mesjańska
jest oczekiwaniem konkretnego dnia, kresu wszystkich dni.
ZWITOZ UKRYTA W CZASIE
Szabat to świętowanie czasu, nie przestrzeni. Sześć dni w
tygodniu podlegamy tyranii rzeczy umiejscowionych w
przestrzeni. W szabat staramy się odnalezć harmonię ze
ś w i ę t o ś c i ą u k r y t ą w c z a s i e. To dzień, w którym
jesteśmy wezwani, by mieć udział w wieczności obecnej w
czasie, by skupić się nie na owocach stworzenia, lecz na cudzie
stworzenia; nie na stworzonym świecie, lecz na stworzeniu
świata.
WSPANIAAA KATEDRA
Judaizm uczy nas przywiązania do świętości w czasie,
przywiązania do świętych wydarzeń; pokazuje jak starać się
uświęcać sanktuaria wyłaniające się z czasu z upływem
kolejnych dni roku. Dni szabatu to nasze świątynie.
Najświętszej zaś ze świętych nie byli w stanie zniszczyć
ani Rzymianie, ani Niemcy i nie zniszczy jej tak Å‚atwo nawet
odejście od wiary przodków. Tą świątynią jest Jom Kippur
Dzień Pojednania.
PAAAC WZNOSZONY W CZASIE [ Pobierz całość w formacie PDF ]